Wachten wordt beloond, met serie Jill Olivia foto’s

Maar eerst het verhaal

In de nacht van 27 op 28 augustus, brak rond twaalf uur Eef haar vliezen. Beetje lacherig dachten we nog dat we de volgende dag wel ergens naar het ziekenhuis zouden kunnen. Echter kwamen een kwartiertje later al de eerste weeën, en die kwamen steeds sneller en sneller, en hefiger!

Rond 5 uur gingen we maar eens de verloskundige bellen, die doodleuk zei dat ze al bezig was met een bevalling, of we even konden blijven wachten? Nou… eh nee eigenlijk niet, weeën kwamen inmiddels om de 2-3 minuten. Gelukkig was ze in staat om iemand van een ander kantoor te laten bellen, die na ons gesproken te hebben binnen 20 minuten bij ons was!

Deze dame had weinig tijd nodig, we moesten maar eens vertrekken…. En ze begon het ziekenhuis te bellen, waar geen plek was. Wij lacherig, nou dan doen we toch gewoon het VU, dat hebben we gister nog proef gereden! Bellen, leuk geen plek. “Oh, eh ja zullen we dan het OLVG proberen?” …Je voelt hem al aankomen, geen plek. Het Slotervaart ziekenhuis? (Gelukkig hebben we daar best positieve geluiden over gehoord en ach, hoeveel keus heb je eigenlijk nog?).

Het werd het Slotervaart ziekenhuis!
In het Slotervaart aangekomen werden we meteen naar een kamertje gebracht, waar alle slangen werden aangesloten.

Eef was zover dat we echt met pijnbestrijding aan de bak moesten, we kozen voor pijnstilling met Remifentanil. Eefke kon hier zelf de dosering vaststellen, zonder het risico van overdosering. Dit haalt eigenlijk net de scherpe randjes van de wee af.

Eigenlijk verliep alles zeer voorspoedig, we vertrokken uit huis met bijna 5 centimenter ontsluiting en na een hobbel rit in papa’s oude Saab was het bij aankomst al ruim zeven centimeter!

Inmiddels werd het na dat de zon even lekker had geschenen, ongeveer nacht. Een hagelstorm trok over gevolgd door enorm stuk onweer met enorme klappen. Binnen gingen we gestaag verder en bereikten we de 10 centimeter wat inhoudt dat we konden beginnen met het eruit duwen van de kleine. De ene prachtige wee werd gevolgd door de volgende en alles zag er goed uit. Totdat het eigenlijk een beetje te lang begon te duren…

De aanwezige verloskundige vermoedde een sterrenkijkertje…
Er werd een gynaecoloog gevraagd en  die deelde de vermoedens van de verloskundige, razendsnel werd er een echo apparaat de kamer ingerold en hiermee werden de vermoedens bevestigd. Een sterrenkijkertje dat ook nog eens het hoofdje naar achter had (met een hoofd naar voren komen ze er meestal nog wel uit), de onze niet.

Het moest een keizersnee worden

Ik moet toegeven, ik maakte me opeens erg veel zorgen en de sfeer sloeg keihard om.

Eef werd van de verdoving gehaald en haar goede duw weeën moest ze nu maar weer proberen in te slikken, een lijdensweg. Eef werd weggehaald om klaar te worden gemaakt voor de operatie, ondanks het feit dat het weekend was ging alles toch nog redelijk snel (achteraf bekeken dan). Ook ik moest andere kleren aan en mocht nadat de ruggeprik bij Eef was gezet ook de OK in. Ik heb mezelf maar moed ingesproken…

Eenmaal in de Operatie Kamer ging het eigenlijk heel snel.

Alsof je een rits opende zo snel hoorde we Jill al huilen, HEERLIJK!